Alicja Lenczewska

Co Oznacza Sen O Śpiączce?

• Franciszek Baran
• 09.12.2022
• 0
• 14

Sennik śpiączka Kiedy we śnie widzisz kogoś w śpiączce, dzięki swojej pracowitości uda ci się pokonać problemy. Gdy we śnie jesteś w śpiączce, zapowiada to zysk finansowy. Jeżeli we śnie obudzisz się ze śpiączki, czeka cię pomyślność w transakcjach i interesach.

Czy można obudzić się ze śpiączki?

Śpiączka farmakologiczna – kiedy jest stosowana? Wprowadzanie pacjenta w stan śpiączki farmakologicznej? Śpiączka farmakologiczna nazywana jest również śpiączką kontrolowaną. W porównaniu do definicji śpiączki, którą określa się jako zaburzenie czynności lub uszkodzenia śródmózgowia bądź przyśrodkowego podwzgórza, w śpiączkę farmakologiczną pacjent jest wprowadzany celowo.

Tak jak zostało wspomniane w porównaniu do innych rodzajów śpiączki, w śpiączkę farmakologiczną pacjent jest wprowadzany celowo. Ogólny stan śpiączki oznacza brak odczuwania oraz świadomości otaczającej rzeczywistości. Pień mózgu jednak nadal funkcjonuje, dzięki czemu możliwe jest podtrzymywanie czynności życiowych. Poza śpiączką farmakologiczną wyróżnia się:

1. Śpiączkę cukrzycową (śpiączkę hipoglikemiczną oraz śpiączkę hiperglikemiczną);
2. Śpiączkę peraproteinową;
3. Śpiączkę padaczkową;
4. Śpiączkę mocznicową;
5. Śpiączkę mózgową;
6. Śpiączkę alkoholową;
7. Śpiączkę mleczanową;
8. Śpiączkę toksyczną;
9. Śpiączkę wątrobową;
10. Śpiączkę atropinową;
11. Śpiączkę afrykańską;
12. Śpiączkę hipometaboliczną;
13. Śpiączkę hipokalcemiczną;
14. Śpiączkę hiperkalcemiczną.

Pomiar głębokości śpiączki jest najczęściej mierzony w skali Glasgow, na którą składają się trzy podskale: możliwość otwarcia oczu, najlepszej reakcji ruchowej oraz najlepszej reakcji słownej. Skala Glasgow jest jedynym narzędziem do pomiaru głębokości śpiączki w Polsce.

1. Wprowadzenie pacjenta w stan śpiączki farmakologicznej wiąże się ze zmniejszeniem zapotrzebowania śródmózgowia na tlen.
2. Właśnie dzięki temu przestaje odpowiadać na bodźce zewnętrzne.
3. Śpiączka farmakologiczna jest zatem często wykorzystywana u pacjentów, którym grozi,
4. Mniejszy dopływ tlenu sprawia bowiem, że naczynia krwionośne obkurczają się, wyrównując ciśnienie śródczaszkowe.

Poza tym w stan śpiączki farmakologicznej wprowadza się pacjentów, aby zredukować poziom, W trakcie śpiączki farmakologicznej są podtrzymywane podstawowe procesy życiowe:

1. Praca serca;
2. Krążenie krwi;
3. Kontrola oddechu;
4. Utrzymywanie stałej temperatury ciała.

W stan śpiączki farmakologicznej zazwyczaj są wprowadzani pacjenci w bardzo ciężkim stanie. Głównymi wskazaniami są: Przeczytaj również: Epidemia, która pojawiła się w grudniu 2019 roku, a na początku 2020 roku objęła niemal wszystkie kraje, może doprowadzić do ciężkiego śródmiąższowego zapalenia płuc.

1. Aby zmniejszyć niewydolność krążeniowo-oddechową, pacjentów wprowadza się w stan śpiączki farmakologicznej, którzy oddychają za pomocą respiratora.
2. W stan śpiączki farmakologicznej pacjenta wprowadza lekarz anestezjolog.
3. Proces przebiega podobnie jak w przypadku podawania pacjentowi, który ma mieć przeprowadzony zabieg chirurgiczny.

Lek usypiający (propofol, tiopental, pentobarbital) wprowadza się dożylnie za pomocą pompy infuzyjnej – jest to tzw. wlew ciągły. Wenflon jest wkłuwany najczęściej pacjentowi w żyłę podobojczykową. Ze względu na to, że osoby poddane śpiączce farmakologicznej oddychają zazwyczaj przez respirator, należy im również podawać leki zwiotczające mięśnie szkieletowe (także za pomocą pompy infuzyjnej), a także leki przeciwbólowe.

Pacjent w stanie śpiączki farmakologicznej powinien pozostawać nie dłużej niż przez okres sześciu miesięcy. Najczęściej ten proces trwa od kilku dni do kilku tygodni, najczęściej dwóch tygodni. Im dłużej trwa śpiączka farmakologiczna, tym bardziej zwiększa się prawdopodobieństwo, która jest stanem nieodwracalnym — najczęściej lekarz decyduje się w tym wypadku na odłączenie pacjenta od aparatury podtrzymującej funkcje życiowe.

Pacjent będący w stanie śpiączki farmakologicznej teoretycznie nie powinien odczuwać żadnych bodźców, w tym bólu. Poza tym występuje arefleksja oznaczająca brak ruchów, a także brak reakcji źrenic na światło przy ich rozszerzeniu. Zdarzają się jednak sytuacje, w których pacjenci wykazują reakcje na prymitywne bodźce, w tym reakcje na źrenic na światło czy tzw.

W przypadku śpiączki farmakologicznej warto wspomnieć również o zjawisku półśpiączki — pacjent może odczuwać ból, możliwe jest również słowne porozumiewanie się z nim. Po wybudzeniu może jednak tego nie pamiętać. Ze względu na to, że w stan śpiączki farmakologicznej wprowadza się pacjenta celowo, lekarze kontrolują cały czas ten proces.

Pacjent ma całkowitą świadomość sytuacji, w której się znajduje. Należy jednak pamiętać o tym, że wybudzenie ze śpiączki farmakologicznej nie zawsze oznacza całkowity powrót do zdrowia i koniec leczenia. U osób, które były wprowadzone w stan śpiączki na dłuższy okres nieprzekraczający jednak sześciu miesięcy, może być potrzebna rehabilitacja w celu odzyskania pełnej sprawności ruchowo-koordynacyjnej.

1. Obniżenie ciśnienia krwi w znacznym stopniu;
2. ;
3. Owrzodzenia (najczęściej zlokalizowane na podudziach oraz części krzyżowej kręgosłupa);
4. Niedotlenienie narządów;
5. Częściowy lub całkowity zanik mięśni;
6. ;
7. Infekcje powstające wskutek intubowania;
8. Przykurcze mięśni;
9. ;
10. Stany depresyjne oraz lękowe;
11. (ze względu na zahamowanie odruchu kaszlu).

Wśród działań niepożądanych po wybudzeniu pacjentów ze śpiączki farmakologicznej można zaobserwować:

1. Zespół zamknięcia — choć osoba jest świadoma, nie potrafi się poruszyć ze względu na sztywność mięśni szkieletowych;
2. Mutyzm akinetyczny (stan apaliczny) – choć osoba reaguje na podstawowe bodźce, można z nią nawiązać jedynie ograniczony kontakt;
3. Śmierć mózgowa — całkowite ustanie funkcji mózgu bez możliwości odwrócenia tego stanu;
4. Stan wegetatywny — choć osoba jest przytomna, nie jest świadoma sytuacji, w której się znajduje.

Przeczytaj też: Wiele pytań o śpiączkę farmakologiczną dotyczy przede wszystkim pamięci i świadomości. Większość pacjentów śpiączkę farmakologiczną traktuje jako długotrwały sen. Część z nich po wybudzeniu cierpi na zaniki pamięci, jednak potrafią odtworzyć wydarzenia sprzed wprowadzenia w stan śpiączki. Źródła

U. Górska, M. Koculak, M. Brocka, M. Binder, Zaburzenia świadomości – perspektywa kliniczna i etyczna, 2014.

: Śpiączka farmakologiczna – kiedy jest stosowana? Wprowadzanie pacjenta w stan śpiączki farmakologicznej?

Od czego można zapaść w śpiączkę?

Jakie są najczęstsze przyczyny śpiączki? – Przyczyny śpiączki można podzielić na związane z bezpośrednim uszkodzeniem tkanki mózgowej oraz na zaburzenia ogólnoustrojowe, mające pośredni wpływ na funkcjonowanie układu nerwowego. Do pierwszej grupy zaliczyć można między innymi urazy głowy, udar mózgu, nowotwory układu nerwowego, zapalenia mózgu i opon mózgowo-rdzeniowych.

• Choroby, które mogą prowadzić do śpiączki to także cukrzyca, niewydolność wątroby, niewydolność nerek, niedoczynność tarczycy, niedoczynność nadnerczy, zaburzenia rytmu serca lub rzadkie choroby metaboliczne i zakaźne.
• Częstą przyczyną śpiączki jest zatrucie substancjami toksycznymi dla układu nerwowego, takimi jak leki uspokajające, narkotyki, leki psychotropowe, alkohol metylowy, metale ciężkie oraz tlenek węgla.

Do śpiączki może dojść także u chorego po nagłym zatrzymaniu akcji serca lub innych poważnych zdarzeniach czy wypadkach. Czasem śpiączka – lub stan do złudzenia przypominający śpiączkę – może wystąpić także u osób chorych psychicznie.

Jakie są objawy śpiączki?

Śpiączka – objawy. Skala Glasgow – Stosując tzw. skalę Glasgow wyróżnia się cztery stopnie głębokości śpiączki, Stopień zaawansowania śpiączki można stwierdzić, obserwując:

• odruchy źreniczne
• ciśnienie tętnicze
• oddech
• tętno
• temperaturę ciała

Na podstawie skali Glasgow bada się otwieranie oczu (od 1 do 4), kontakt słowny (od 1 do 5) i reakcje ruchowe (od 1 do 6). W czasie śpiączki chory nie reaguje nawet na bardzo silne bodźce, które mogłyby go wybudzić. Ponadto diagnozuje się brak odruchów (arefleksja).

Źrenice są szerokie obustronnie i nie reagują na światło. Wszystkie odruchy są zniesione, jedynie zostaje zachowany oddech (w tym stanie mózg może kontrolować pracę serca i oddech). Przypadki, w których zachodzi konieczność zaintubowania i sztucznego podtrzymywania oddechu – podłączenia do respiratora w terminologii medycznej określa się mianem śpiączka przekroczona,

W mniej głębokich stanach śpiączkowych mogą zachodzić prymitywne reakcje na bodziec bólowy, zachowana jest reakcja źrenic, często obecny jest objaw Babińskiego (odruchowe wyprostowanie palucha z jego zgięciem grzbietowym w trakcie drażnienia skóry boczno-dolnej powierzchni stopy).

Czy w śpiączce są sny?

Tym w śpiączce nic się nie śni. Śnią tylko ci, co czuwają nad nimi. Ostatnio wplótł się w sen taki lejtmotyw, w którym Jerzy Pasternak tańczył u starszej córki na weselu. A więc: robi się coraz większy. Wielki jak góra. Ale znów nie ma siły, żeby utrzymać na rękach tę młodszą córkę, Paulinę.

• Paulina leży od czterech lat.
• Zanim zdarzył się wypadek, studiowała na pierwszym roku prawa.
• Olega, równolatek, wiózł ich pięcioro z sylwestra.
• Lekarze powiedzieli, że stanęło jej serce i że to pewnie ze strachu.
• A więc śpiączka, roślina, zanik neuronów, brak szans i brak sensu leczenia.
• I nawet nic im się nie śni, mówili lekarze, wiadomo to z publikacji naukowych.

Przy takiej rujnacji neuronów nie ma szansy na sny. Dwa lata później Jerzy wiózł córkę samochodem do szpitala. Biodro złamane, bo przykurcz mięśni taki, że staw nie wytrzymał, ale karetki nie dali. Na światłach jakieś auto z tyłu uderzyło ich w zderzak.

Paulina się zerwała, przerażona krzyczała i szarpała głowę. Aż Jerzy pomyślał, że się obudziła. Ale chwilę później była już bezwładna, jak zawsze od wypadku. W śpiączce nie ma spektakularnych, nagłych obudzeń. Ewie, młodej prawniczce, jeśli się coś śni, to właśnie to: że mama otwiera oczy i siada. Dużo mówi, jakby chciała nadrobić ten czas, gdy jej nie było.

To sen rozbijak, opowiada Ewa. Najpierw niby jest z niego energia, optymizm i nadzieja. Lecz zaraz potem poczucie bezradności. Bo co by zobaczyła mama, gdyby naprawdę wstała? Swoje zrujnowane ciało? Zachwiane życie córek, które od dwóch lat dzielą tydzień na pół, zostawiają pracę, kariery i znajomych w Warszawie, żeby pojechać pociągiem dwieście kilometrów do mamy i zamienić się z rodzoną siostrą w opiece? Samotnie te córki chowała, walczyła o nie jak lwica.

Magdalena, trzydziestolatka, księgowa i żona, prawie nie miewa snów. Może to i lepiej. Bo pewnie znów przyśniłby jej się wypadek męża. Właśnie się wtedy rozłączyli przez komórki. Po chwili zobaczyła roztrzaskany samochód z okien autobusu. Śpiące miasteczko Są tacy, co śpią już po dwadzieścia lat. Z piętnaście tysięcy ludzi.

Małe, śpiące miasteczko. Hospicja nawet by ich brały, ale oni nie będą umierać. Chyba że z głodu, z odleżyn, z zapalenia płuc. A więc z zaniedbania. Szpitale ich nie chcą, bo co to za pacjent, co nie zdrowieje? Bo kto miałby ich rehabilitować przez dziesięć godzin dziennie, przez lata? Była jedna klinika w Bydgoszczy, gdzie robiono dla śpiących specjalne turnusy.

Większość polskich wyleczonych po stanach wegetatywnych, w sumie jakieś 150 osób, przeszła przez ręce tamtejszego profesora. Ale już nie przyjmuje on w klinice. Sąd odstąpił, co prawda, od wymierzenia kary: wszystkie te dobrowolnie darowane pieniądze, w pojęciu prokuratury łapówki, profesor przeznaczał na doposażenie oddziału.

Ale dyrekcja i tak mu podziękowała. Wraz z profesorem bydgoski szpital stracił przekonanie do takich przypadków. Zostają więc rodziny. Które się przegania ze szpitali, by po dwóch, trzech miesiącach oddać im chorego i niech sobie radzą. Od pierwszego dnia w domu chorzy potrzebują specjalnych wysokich łóżek, materacy, podnośników, żeby można ich było przewieźć do łazienki i wykąpać w wannie.

• Ssaka (kawałka plastiku niezbędnego do odciągania zalegającej śliny), pampersów.
• Malaksera, bo wszystko, co się poda choremu rurką wprost do brzucha, musi mieć konsystencję płynu.
• Część sprzętów można by zrefundować – gdyby sam chory stawił się w NFZ z wnioskiem albo gdyby sąd zdążył ustanowić opiekuna prawnego.

Ale i z tym różnie bywa: Paulinie Pasternak NFZ zamiast pionizatora, pozwalającego od czasu do czasu postawić człowieka wertykalnie, przyznał zwykły chodzik. Bo tańszy o 300 proc. Ewa spisała kiedyś z siostrą wszystkie absurdy – w formie postulatów zmian.

• Wyszło osiem stron.
• Szukały zainteresowanych, ale nie znalazły.
• A przecież każdy, opowiada Ewa, ma kogoś takiego, kto – mówiąc Marquezem – dla świata jest tylko człowiekiem, lecz całym światem dla tego człowieka.
• Echa rzeczywistości Nawet zwykłe sny coraz trudniej opowiedzieć tak, żeby inni zrozumieli.

Na przykład ten nocny koszmar Ewy: że siostra urodziła dziecko. Czy można komuś się przyznać, jak bardzo to był zły sen? Gdyby pojawiło się dziecko, trzeba by oddać komuś innemu pod opiekę mamę na część tygodnia. Tymczasem miłość, mówi Ewa, odkąd jest przez łzy, stała się zaborcza.

Więc oddać. Opiekunka ukraińska wzięłaby jakieś 2 tys. miesięcznie, czyli więcej, niż jest w stanie zarobić Ewa, pracując od poniedziałku do środy. I żeby w ogóle udało się ją znaleźć. I żeby była dobra. Powiedzmy: profesjonalna. Bo dzieci rozczulają, ale stara kobieta? Albo to. Sen sielski, idylliczny Magdaleny.

Widziała, jak jej Adam tańczy – na weselu. Panną młodą była ich córka, teraz pięcioletnia. Adam lekko utykał. Zaraz się obudziła – zła. Sen – echo rzeczywistości, która nie jest różowa. Teściowa poszła akurat dorobić przy weselu. Od wypadku mąż Magdy śpi u niej.

1. Bo parter, bo ktoś się nim musi zająć, kiedy Magdalena jest w pracy.
2. Mają z teściową coraz trudniejsze relacje.
3. Trudno być żoną, jeśli się intymność ma wtedy, gdy matka idzie harować na weselu.
4. Plus różnice zdań.
5. Magdalena drasnęła Adama przy obcinaniu paznokci.
6. Może poczuł, bo spiął się.
7. Dotykał łóżka ledwie czubkiem głowy i piętami.

Tak powstają przykurcze; miesiąc ćwiczeń pozwala cofnąć przykurcz o centymetr. A więc spiął się, a matka zaraz, że biedactwo, że tak go to wszystko musi boleć, i w płacz! A Magdalena by wolała: świetnie, cudownie, wreszcie poczułeś swój palec! Albo to: profesor z Bydgoszczy nakazał dziesięć godzin dziennie ćwiczeń i stymulacji, pomysł autorski Magdaleny polegał na tym, by Adamowi dawać wąchać ich randkowe perfumy.

1. Ale jego matka uważnie zagląda przez ramię.
2. Teściowa uważa, że prawdziwa żona po prostu rzuciłaby wszystko, byle być z chorym mężem non stop.
3. Choć sama wstydzi się pokazać z synem na spacerze.
4. Synowej mówi: mała miejscowość, ludzie szepczą, on woli, żeby takiego go nie pamiętali.
5. Ostatnio przyśniły się Magdalenie zęby.

Że wszystkie nagle wypadły. W sennikach piszą – śmierć albo zdrada. W realu jest chyba gorzej. Bo tak: wszystkie zęby męża trzeba usunąć. Przez pierwsze pół roku człowiek nie pomyślał, by je myć, w szpitalach nie mówią takich rzeczy. Inna rzecz – jak myć.

• Włożysz w usta palec, żeby rozewrzeć szczęki, wejdzie przykurcz, chory ten palec odgryzie.
• Więc zęby się zepsuły.
• Gdzie znaleźć klinikę, która je usunie? Jak Adama przewieźć? Jak znieczulić? Czy uwierzą, że on czuje ból? Bo zwykle nie wierzą.
• I to jest najnowszy wątek w nocnej gonitwie myśli Magdaleny.

Dołączył do już zasiedziałych: jak zdążyć załatwić biurokrację, bo w sprawie sfinansowania ssaka trzeba odwiedzić dwóch lekarzy oraz okienko w NFZ. Gdzie dorobić, bo rehabilitant bierze 60 zł za godzinę? W pracy też trzeba być, z mężem trzeba pobyć, i z dzieckiem.

Tylko jak? Nie ma czasu śnić. Coraz rzadziej jest czas na marzenia w półjawie, które po wypadku były co noc. Że mąż obudzi się na swoje urodziny. Że na urodziny ich córki. Że na Wigilię. Zresztą ten chłopak, który był na łóżku po nim i którego żonie tak Magdalena zazdrościła, obudził się po miesiącu i zaraz potem zmarł.

Sen na jawie Rzecz biorąc medycznie – im więcej czasu mija od wypadku, tym mniejsze są szanse na obudzenie chorego. Ale w rodzinach śpiących mało kto wierzy w medycynę. Z rodzin tych 150 osób, które się dotąd obudziły, większość dostała do podpisu zgodę na dawstwo organów.

Rodzina tego chłopca, który spadł z trzech schodków też. Dzieciak się wybudził. Pierwsze symptomy procesu zdrowienia są zwykle nieuchwytne, solowe. Jerzy Pasternak po tamtym zderzeniu na światłach odważył się i kupił Paulinie tę kolorową klawiaturę, którą od dawna obserwował na aukcji w Internecie. W opisie było – prezent dla trzylatka.

Wielkie czerwone klawisze. Spodziewał się braku odpowiedzi, zapytał jednak, czy jej się podoba. I wystukała: „t-a”. Ale potem znów nic, przez wiele tygodni. W śpiączce nie ma mowy o spektakularnych efektach. Pasternakowie długo myśleli, że Paulina ma kaszel.

• Tóry się jednak nasilał, gdy siostra Pauliny opowiadała dowcipy.
• Im sprośniejszy dowcip, tym kaszel był większy.
• Potem Jerzy doczytał się gdzieś w Internecie, że zdrowiejący mózg jest zwykle łasy na erotykę.
• Po czterech latach od wypadku Paulina odpowiada gestami na pytania, stara się wykonywać polecenia, cieszy się, smuci.

Złości. Pracuje na to wiele osób. Na czele z ciocią – siostrą mamy, która zrezygnowała z etatu, by Paulinę rehabilitować. I która mówi, że ze zmęczenia wcale nie ma snów. Łatwo te wszystkie objawy pomylić z innymi, które nie mają znaczenia. Jerzy Pasternak wie to z Internetu.

Podobnie jak Ewa – ta, co się opiekuje mamą, albo Magdalena, żona. Pojawiające się wzwody, powracające miesiączki to sprawy bez znaczenia. Można tak żyć, śpiąc. Oznaką zdrowienia są sny. Wracają, z początku bardzo mocne, intensywne. Soczyste i wonne. Grzegorz Ignatowicz, jeden z wybudzonych, pamięta zwłaszcza sen o chatce w górach – nawet powietrze pachniało.

Kolory, błogość były nie do opowiedzenia. Dziś, trzy lata po wypadku, Grzegorz jest już prawie samodzielny, wyjąwszy kłopoty z mową i wózek. Ale, dodaje, jest też innym człowiekiem. Po pierwsze, ta łatwość wzruszeń, nawet na filmach płacze, co się nie zdarzało.