Alicja Lenczewska

Wskazówki | Porady | Recenzje

Sen

Co Oznacza Spiewanie Przez Sen?

Co Oznacza Spiewanie Przez Sen
Śpiew Znaczenie podstawowe Co Oznacza Spiewanie Przez Sen

Kiedy we śnie słyszysz śpiew, czekają cię smutek i przykrości. Gdy we śnie samemu śpiewasz, czekają cię miłosne porażki i przykrości. Jeśli we śnie słyszysz kogoś, kto śpiewa, twoich przyjaciół czeka wielkie zmartwienie.

O czym świadczy mówienie przez sen?

Dlaczego niektórzy mówią śpiąc? – Mówienie przez sen może mieć wiele przyczyn, zwłaszcza jeśli zdarza się epizodycznie. Wśród głównych powodów wymienia się przede wszystkim stres. Już od wielu lat mówi się o jego negatywnym wpływie na jakość wypoczynku.

Co powoduje lęki nocne?

Lęki nocne

Pavor nocturnus
ICD-10 F51.4
MeSH D020184

Lęki nocne ( łac. pavor nocturnus ; ang. night terror ) są zaburzeniem snu zaliczanym do parasomnii, charakteryzującym się skrajnym przerażeniem oraz czasową niezdolnością odzyskania pełnej świadomości. Zaburzenie występuje zazwyczaj niedługo po zaśnięciu, w czwartym stadium fazy snu głębokiego NREM,

  • Chory najczęściej siada na łóżku, rzadziej wstaje z łóżka, krzycząc lub jęcząc z przerażenia.
  • Mimo otwartych oczu nie występuje pełna świadomość i często nie udaje się go obudzić.
  • Po ataku trwającym zazwyczaj od kilku sekund do kilkunastu minut, chory spokojnie zasypia i najczęściej nie pamięta później ataku.

Lęki nocne różnią się od innego typu parasomnii – koszmarów sennych – pod kilkoma względami. Po pierwsze, w przypadku lęków nocnych chory nie budzi się w pełni, a jego pełne obudzenie często jest niemożliwe. Po drugie, chory reaguje negatywnie na dotyk fizyczny (np.

Objęcie) odpychając osobę próbującą go uspokoić. Po trzecie chory zazwyczaj nie pamięta przebiegu zajścia. Po czwarte, lęki nocne występują w fazie snu NREM, natomiast koszmary senne w fazie REM, Uważa się, że lęki nocne są zaburzeniem snu pokrewnym somnambulizmowi, Zaburzenie występuje najczęściej u dzieci, w przedziale wiekowym od pół roku do 12 lat.

Najczęściej zdarza się pomiędzy trzecim a czwartym rokiem życia. Według różnych szacunków zdarza się u od 1% do 6% dzieci, niezależnie od rasy i płci. Przyczyny nie są w pełni poznane. Czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia lęków nocnych są predyspozycje genetyczne, stresy związane z codziennym życiem, zmęczenie, gorączka, niektóre leki wpływające na ośrodkowy układ nerwowy,

  1. W ograniczeniu częstotliwości występowania lęków nocnych może pomóc unikanie narażania chorego na stres w ciągu dnia, zapewnienie mu odpowiedniej ilości snu, przestrzeganie stałych godzin zasypiania i wstawania, unikanie przemęczenia.
  2. W przypadku wystąpienia ataku należy zadbać by chory nie zrobił sobie krzywdy biegając po pokoju, nie budzić go, nie obejmować, mówić łagodnie i spokojnie.

Należy pamiętać, że mimo otwartych oczu chory nie jest w pełni świadomy. Atak mija zazwyczaj sam w kilkanaście minut i chory spokojnie zasypia. Lęki nocne przemijają same u większości dzieci wraz z dorastaniem, Leczenie farmakologiczne (za pomocą benzodiazepin ) może być stosowane jedynie doraźnie i krótkookresowo.

Dlaczego nie można spać w nocy?

Przyczyny bezsenności mogą wynikać zarówno z nieodpowiednich warunków do spania, jak i z zaburzeń na tle psychicznym. Brak snu spowodowany bezsennością męczy, drażni i skutecznie utrudnia funkcjonowanie w ciągu dnia. Sprawdź, co najczęściej jest przyczyną bezsenności i wprowadź zmiany, dzięki którym wreszcie się wyśpisz. Co Oznacza Spiewanie Przez Sen Przyczyny bezsenności: dlaczego nie możesz spać? Przyczyn problemów ze snem może być na prawdę wiele. Bezsenność może wynikać ze złej atmosfery w sypialni, niewygodnego łóżka lub nieprzewietrzonego pomieszczenia. Częstą przyczyną bezsenności jest także stres i napięta atmosfera w pracy.

  1. Przyczyny bezsenności:
  2. Niewygodne łóżko
  3. Za wysoka temperatura
  4. Zła atmosfera w sypialni
  5. Stres
  6. Tłuste jedzenie
  7. Lęk przed bezsennością
  8. Zaburzenia psychiczne
  9. Zaburzenia wydzielania melatoniny

Czy schizofrenik pamięta co robi?

Schizofrenia-objawy – Nie da się tak do końca stwierdzić skąd konkretnie bierze się schizofrenia. Objawy natomiast można zauważyć stosunkowo szybko. Najczęściej pierwsze objawy świadczące o rozwijającej chorobie zgłaszane są przez rodzinę, przyjaciół i najbliższe otoczenie osoby chorej.

  1. Dzieje się tak dlatego, że osoba chora nie jest w stanie uświadomić sobie swojej choroby,
  2. Będzie zaprzeczać jej objawom, nic nie zauważać lub uważać to za atak wymierzony w jej kierunku.
  3. Uważa, że ludzie, którzy zauważają niepokojące objawy chcą zniszczyć to, co dla niego jest oczywiste i bardzo ważne.

Jakie są objawy schizofrenii? Jest ich naprawdę sporo. Żeby jednak mówić o rozwoju tej choroby, przede wszystkim muszą pojawić się objawy podstawowe, które utrzymują się przez okres minimum jednego miesiąca. Objawami podstawowymi są:

Zaburzenia afektu – emocje stają się coraz bardziej sztywne i płytkie, wachlarz emocji jest też coraz bardziej ubogi. Zaburzenia asocjacji – zaburzenia myślenia. Spowodowane one są przez rozluźnianie się procesu kojarzenia rzeczy ze sobą. Autyzm – osoba ze schizofrenią staje się coraz bardziej zainteresowana własnym, wewnętrznym światem. Otoczenie coraz mniej ją rozumie, a sama osoba chora skupia się na swoich przeżyciach, odczuciach i wyobrażeniach, które pochłaniają ją w całości Ambiwalencja – odczuwanie, myślenie i przeżywanie nie są przeżywane w sposób jednorodny

To niestety nie wszystkie objawy schizofrenii. Jest ich o wiele więcej. W tym te, które najbardziej kojarzone są z tą chorobą, a przy tym wzbudzają największe przerażenie wśród ludzi. Są to:

Zaburzenia pamięci Urojenia Omamy, które oddziałują na wszystkie zmysły – węch, słuch, wzrok, czucie czy smak Własne przeżycia przypisywane są ludziom z otoczenia osoby chorej

See also:  Co Oznacza Sen O Swojej Ciąży?

Same objawy bywają przez lekarzy i naukowców zajmujących się tą chorobą klasyfikowane jeszcze inaczej. W tym ujęciu wyróżnia się:

Zaburzenia poznawcze – osoba chora ma coraz większe problemy z zapamiętywaniem czy kojarzeniem faktu. Pojawiają się też problemy z inteligencją. Dla schizofrenika planowanie swojego czasu to bardzo trudne zadanie – nie tylko nie pamięta, co robił wcześniej, ale też nie pamięta czym powinien się zająć. Samo załatwianie spraw codziennych potrafi być dla niego ogromnym wyzwaniem, któremu często nie jest w stanie sprostać bez pomocy. Dezorganizację psychiczną – osoba chora staje się coraz bardziej chaotyczna, a jej zachowanie, wykonywane gesty i czyny nie są adekwatne do rozgrywającej się sytuacji. Dzieje się tak z bardzo prostego powodu: schizofrenik ma poważne problemy ze zrozumieniem i właściwym zinterpretowaniem padających słów, czy rozgrywających się przed jego oczami wydarzeń. Nie jest w stanie zrozumieć, co się koło niego dzieje – dotyczy to też słów wypowiadanych przez innych ludzi i czynów, które są przez nich podejmowane Zaburzenia afektu – to jest powiązane z omamami, których doświadcza osoba chora. Uczucia te nie odnoszą się do tego, co się dzieje wokół osoby chorej i są nieadekwatne do sytuacji. Osoba dotknięta schizofrenią może śmiać się podczas wydarzeń smutnych i poważnych, a także rozpaczać podczas tych wesołych i radosnych. Te wszystkie zaburzenia nastroju mogą doprowadzić do braku zadowolenia z życia czy uczucia silnego smutku. Może też dojść do wykształcenia popsychotycznej. Ta z kolei może doprowadzić nawet do myśli samobójczych i podejmowania prób samobójczych. Objawy negatywne – tutaj osoba chora coraz bardziej traci zainteresowanie światem zewnętrznym. Przestaje utrzymywać kontakty z innymi ludźmi, traci zainteresowanie rzeczami, które sprawiały mu mnóstwo radości, wycofuje się z życia – także zawodowego, przestaje się też interesować własną edukacją. Coraz mniej rozumie ludzi i świat, który go otacza. Coraz trudniej mu też nawiązać porozumienie z innymi. Pojawiają się powolne ruchy, apatia, bierność, własna wola zostaje ograniczona lub zanika, człowiek chory może być też kompletnie bezczynny, stracić umiejętność odczuwania przyjemności czy umiejętność okazywania uczuć w sposób spontaniczny. Objawy pozytywne – to inaczej urojenia i omamy, które wpływają na to, jak dany człowiek zaczyna postrzegać otaczający go świat. Osoba chora interpretuje sytuacje inaczej, widzi też i słyszy rzeczy, których nie ma, ale jest też całkowicie przekonana, że świat, w którym żyje, świat wykreowany w jej umyśle przez chorobę jest tym prawdziwym. Nie daje się przekonać, że jest inaczej i wymyśla kolejne powody i argumenty, dlaczego to otoczenie żyje w błędzie.

Same omamy i urojenia też można podzielić na rodzaje. Wśród omamów są to:

Pseudohalucynacje – to klasyczny objaw schizofrenii, coś z czym ta choroba jest bardzo mocno kojarzona. Osoba chora słyszy głosy wewnątrz swojej głowy i rozmawia z nimi. Omamy słuchowe – tutaj osoba chora również słyszy głosy, których nie ma. Są to pojedyncze słowa, jak i całe, rozbudowane dialogi. Mogą to być głosy męskie i żeńskie, które brzmią jak należące do różnych osób w różnym wieku. Takie głosy mogą nawet nakazywać zrobienie czegoś osobie chorej, dlatego mogą być bardzo niebezpieczne – zwłaszcza jeśli namawiają do zrobienia krzywdy sobie lub komuś z otoczenia osoby chorej. Poza głosami, osoba chora jest w stanie usłyszeć też różnego rodzaju dźwięki, których w rzeczywistości nie ma – stukanie, pukanie, uderzanie, szuranie, kroki – całe spektrum dźwięków, które są w stanie spowodować wiele nieprzyjemnych emocji.

A wśród urojeń występują:

Urojenia prześladowcze – schizofrenik jest przekonany, że jego otoczenie źle mu życzy i chce go skrzywdzić. Jest w stanie oskarżać o to obcych ludzi, ale też osoby z najbliższego otoczenia, w tym członków rodziny. Ciągle mu się wydaje, że jest ofiarą szyderstw i ataków na swoje życie Urojenia oddziaływania – osoba chora jest przekonana, że nie panuje nad swoim ciałem i umysłem, bo dostał się pod kontrolę osób trzecich lub za jego działania oddziałują jakieś rzeczy. Urojenia ksobne – osobie chorej wydaje się, że ciągle ktoś ją obserwuje, pozostaje pod stałym nadzorem osób trzecich, a przy tym jest obiektem rozmów i obgadywania Urojenia odsłonięcia – w tym przypadku osoba ma wrażenie, że jej myśli nie są prywatne, bo ludzie z otoczenia potrafią je odczytać i przekazać dalej. Czuje się całkowicie odsłonięty i zagrożony, a także całkowicie pozbawiony prywatności.

Schizofrenia to choroba złożona i przewlekła. Upośledza codzienne funkcjonowanie i nie pozwala osobie chorej na prawidłowe odbieranie otaczającego ją świata. Może być też groźna dla życia i zdrowia, dlatego tak ważne jest jej prawidłowe zdiagnozowanie i podjęcie procesu leczenia.

Jak kocha schizofrenik?

Czy zaburzenia psychiczne przekładają się na jakość więzi erotycznych? Czy chorzy na schizofrenię mają szanse na szczere, satysfakcjonujące relacje? Jak kocha schizofrenik? I jak schizofrenia rzutuje na popęd seksualny i budowanie bliskości? – Z doktor Magdaleną Nowicką, psycholożką kliniczną z Uniwersytetu SWPS rozmawia Magdalena Rybak.

Schizofrenia to choroba, która wpływa na umiejętność budowania relacji międzyludzkich – chorzy mają problem z wyrażaniem swoich potrzeb i stawianiem granic. Jak to rzutuje na ich relacje intymne? Jak schizofrenia przekłada się na popęd seksualny? Schizofrenia wiąże się przede wszystkim z osłabieniem ekspresji emocjonalnej.

To spora przeszkoda w nawiązywaniu bliższych relacji, które potencjalnie mogą służyć zaspokajaniu potrzeb intymności, bliskości i kontaktom seksualnym. W efekcie chorzy są mniej aktywni seksualnie. Nie są w stanie przeżywać szczęścia czy jakiejkolwiek przyjemności głównie z powodu swoich lęków, oporów i wycofania.

  • Problemem bywa też obniżenie potrzeb seksualnych w wyniku stosowania leków psychotropowych.
  • Spadek libido może być poważnym problemem dla pacjentów, którzy już funkcjonują w relacjach (pierwszy rzut choroby zdarza się między innymi u kobiet 40–50-letnich, które funkcjonują w związkach małżeńskich).
  • Ale są też pacjenci, u których obserwuje się nadmierny wzrost libido.
See also:  Co Oznacza Sen O Nożach?

Może on wówczas przejawiać się w fantazjach seksualnych i wiązać z patologicznymi formami masturbacji. Należy pamiętać, że ci pacjenci mają potrzeby seksualne, które powinni zaspokajać. Jest to warunkiem koniecznym do osiągnięcia dobrostanu psychicznego, rozumianego jako zadowolenie z życia.

  • Czy to prawda, że kobiety radzą sobie lepiej – łatwiej im znaleźć partnera i nawiązać stałą relację? Tak, kobiety cechuje lepsze funkcjonowanie społeczne.
  • Wychodzą za mąż i zajmują się dziećmi, w większości mają życie seksualne, ale deklarują, że jest ono mało satysfakcjonujące.
  • Badania pokazują też, że takie kobiety mają więcej partnerów niż kobiety zdrowe, co świadczy o tym, że prawdopodobnie częściej chwytają się przygodnych kontaktów lub stają się ich ofiarami.

Ze względu na trudności w stawianiu granic, mniejszy wgląd w siebie i zaburzenia emocjonalne łatwiej je nakłonić do takich spontanicznych interakcji. Mężczyźni mają zdecydowanie większą trudność w inicjowaniu znajomości, przez co rzadziej nawiązują relacje i kontakty seksualne.

  1. Zazwyczaj używają takich form zaspokojenia jak masturbacja.
  2. Zdarza się, że chorujący na schizofrenię pacjent doświadcza urojeń o treści seksualnej (zwykle bardzo drastycznej), które stanowią niejako zastępczą formę zaspokajania popędu seksualnego.
  3. Ciąże u kobiet chorych na schizofrenię często są nieplanowane i niechciane.

Co się dzieje, jeśli samotna chorująca kobieta znajdzie się w takiej sytuacji? To jest problem. Pacjentki często mają trudność z rozpoznaniem objawów ciąży. Nie potrafią zinterpretować zmian somatycznych zachodzących w ich ciele, a przez to rzadziej korzystają z opieki lekarskiej.

Ciąża i jej objawy powinny być elementem psychoedukacji. Mogą wręcz wystąpić sytuacje, w których kobieta zaprzecza istnieniu ciąży, często jest to część procesu psychotycznego. Przeżycia matki mogą prowadzić do odrzucenia proponowanych form opieki lekarskiej, ale to już jest rola lekarza, aby sobie z taką sytuacją poradzić.

Problemem może być również stosowanie przez kobietę ciężarną farmakoterapii. Czy choroba może zaburzać jakość interakcji pomiędzy matką a dzieckiem? Jak kocha schizofrenik? Chora na schizofrenię matka może nieprawidłowo interpretować różne sygnały emocjonalne wysyłane przez dziecko i nieadekwatnie na nie reagować.

To z kolei może zaburzać rozwój dziecka. Dlatego ważne jest, aby w procesie wychowawczym matce towarzyszyły inne, zdrowe psychicznie osoby, a także żeby korzystała ze wsparcia w procesie terapeutycznym i uczyła się prawidłowo odczytywać sygnały ze strony dziecka. W Polsce nie mamy specjalistycznych programów opieki nad ciężarnymi chorymi psychicznie.

Nie są one ani specjalnie prowadzone przez lekarzy, ani też edukowane w czasie ciąży. A o sprawach dotyczących zakładania rodziny i opieki nad dzieckiem pacjentom także należy mówić. Wróćmy do tematu: schizofrenia a popęd seksualny. Czy są prowadzone jakieś działania mające na celu uczenie chorych rozpoznawania ich potrzeb seksualnych? Tak, ten temat stanowi istotny element psychoedukacji.

  1. W ramach różnych programów pacjenci uczeni są, jak rozpoznawać swoje potrzeby seksualne, panować nad nimi i w bezpieczny sposób je zaspokajać.
  2. Ważne jest mówienie o tym, czym jest seksualność.
  3. Że to nie tylko potrzeby fizyczne, ale też emocjonalne.
  4. Nawet jeśli pacjenci mają uśpione potrzeby fizjologiczne z powodu stosowania leków, to nadal mają potrzebę bliskości i intymności.

Potrzebę bliskości w pewnym stopniu zaspokaja grupa wsparcia. Intymność jest obszarem dużo delikatniejszym – osoby chore na schizofrenię uczą się stawiać granice i chronić swoją fizyczność, cielesność. Bywa, że u tych głębiej zaburzonych pacjentów psychoedukacja polega na mówieniu, jak należy się ubierać oraz przed kim i kiedy można się rozebrać.

Co schizofrenia robi z mózgiem?

Na pytania Renaty Furman odpowiada prof. dr hab.n. med. Piotr Gałecki – konsultant krajowy w dziedzinie psychiatrii. Na pytania Renaty Furman odpowiada prof. dr hab.n. med. Piotr Gałecki – konsultant krajowy w dziedzinie psychiatrii.R.F.: Czym jest schizofrenia? Wiemy wszyscy, że jest to choroba psychiczna, i jest to taka powszechna opinia w społeczeństwie, ale to za mało.

Czym choroba ta się charakteryzuje? P.G.: Schizofrenia jest takim zaburzeniem psychicznym, które występuje dość często, bo u blisko jednego procenta populacji polskiej, ale także we wszystkich krajach UE. Uważa się że około 10 procent populacji nosi w sobie ryzyko zachorowania na tę jednostkę chorobową.

Schizofrenia jest chorobą, w której przede wszystkim dochodzi do zaburzeń treści myślenia i spostrzegania oraz do tzw. formalnych zaburzeń myślenia. Jeśli chodzi o zaburzenia treści myślenia, to u blisko 90 procent pacjentów występują urojenia. Urojenia są to nieprawidłowe treści i sądy, które nie poddają się korekcji mimo pewnych dowodów fałszywości i działają w sposób wyobcowujący pacjenta ze społeczeństwa.

  • Jeśli chodzi o zaburzenia spostrzegania, są to najczęściej pseudohalucynacje słuchowe.
  • Oznacza to, że pacjent słyszy w swojej głowie, w ciele lub z nieba głos, który komentuje jego zachowanie, obraża go i nakazuje mu dokonywać różnych czynności.
  • I bardzo istotne przy tych dwóch objawach: urojeniach i halucynacjach, jest to, że pacjent najczęściej jest wobec nich bezkrytyczny.
See also:  Co Oznacza Sen O Sztucznej Szczęce?

To jest trudnością terapeutyczną, ponieważ pacjenci ci nie zgłaszają się sami z siebie do lekarza, ponieważ nie mają poczucia choroby. I to jest najistotniejsze. Jeśli ten etap choroby nie jest leczony, to mogą pojawić się tzw. objawy ubytkowe lub negatywne (różnie się je nazywa w literaturze), czyli obniżony nastrój, spowolnienie psychoruchowe, kłopot z myśleniem abstrakcyjnym, nieprawidłowe odczytywanie i wyrażanie emocji, kłopoty z pamięcią oraz koncentracją, co powoduje dalsze i głębsze wycofywanie się pacjenta.R.F.: Kogo najczęściej dotyka schizofrenia, czy jest np.

Związana z wiekiem pacjentów? P.G.: Schizofrenia jest bardzo uniwersalną jednostką chorobową. Równie często dotyka kobiet, jak i mężczyzn, z tym że mężczyźni zaczynają chorować około 20. a kobiety około 30. roku życia. Nie ma znaczenia nasze wykształcenie, to gdzie mieszkamy, bo ryzyko zachorowania na schizofrenię decyduje się w naszym życiu płodowym i przez pierwsze trzy lata życia.

To jest kluczowy okres, kiedy pojawia się predyspozycja do zachorowania na schizofrenię.R.F.: Czy wiemy, jaka jest przyczyna predyspozycji płodowej? Czy może jest to jeszcze badane? Co jest przyczyną tego, że ktoś zachoruje na schizofrenię? P.G.: Charakterystyka funkcjonowania mózgów osób mających predyspozycje do zachorowania na schizofrenię jest znana.

Mamy dwa decydujące szlaki, w których przekaźnikiem jest dopamina w mózgu. Są to szklak mezolimbiczny i mezokortykalny. W szlaku mezolimbicznym mamy za dużo dopaminy a w szlaku mezokortykalnym jest jej za mało. Poza tym pacjenci mający predyspozycje do zachorowania na schizofrenię mają mniejszą objętość istoty szarej, czyli komórek nerwowych w mózgu oraz istota biała, czyli to, co odpowiada za przewodzenie impulsów w mózgu, jest w sposób charakterystyczny zbudowane – otóż ośrodki w korze mózgu, które są położone blisko siebie mają nieprawidłowe połączenie, zaś prawidłowe połączenie występuje między tymi ośrodkami w ośrodkowym układzie nerwowym, które są odległe od siebie.

Można to porównać w taki sposób, że miasta: Łódź, Warszawa, Białystok są źle skomunikowane, ale już Warszawa z Madrytem i Nowym Jorkiem są bardzo dobrze skomunikowana.R.F.: Czy wobec tego możliwe jest jakiekolwiek przeciwdziałanie, by właśnie w życiu płodowym nie dochodziło do takich niedostatków? P.G.: Na to pytanie ciągle szukamy odpowiedzi.

Uważa się, że w pewnym sensie jest to jednak wpisane w nasze człowieczeństwo, ponieważ rozpowszechnienie schizofrenii na całym świecie jest mniej więcej takie samo i sięga blisko jednego procenta. Natomiast, jest tak, że są pewne sytuacje, które w okresie późnej adolescencji mogą spowodować, że u osoby mającej predyspozycje do zachorowania na schizofrenię, pojawi się pierwszy epizod tej choroby.

Są to przede wszystkim wszystkie substancje psychoaktywne oraz przewlekły stres. To są czynniki spustowe, które mogą spowodować, że u osoby mającej predyspozycje do schizofrenii, pojawi się choroba.R.F.: Czy pacjenta można wyleczyć ze schizofrenii? P.G.: Obecnie możemy osiągnąć bardzo długie remisje.

Jak zapobiec lekom nocnym?

Pomimo, iż nie ma skutecznego leczenia lęków nocnych, możesz wdrożyć pewne działania: –

Wydłuż czas snu swojego dziecka, Staraj się, by się wysypiało, pilnuj regularnych pór zasypiania. Korzystne są drzemki w ciągu dnia, U małych dzieci są one normą, u starszych dzieci, które już nie śpią w dzień- warto wprowadzić 20-30 minutową drzemkę w ciągu dnia

Wydłużenie czasu snu oraz drzemka w ciągu dnia powodują, że sen nocny staje się mniej głęboki i ryzyko wystąpienia lęków nocnych znacznie maleje.

Kontrowersyjnym, stosunkowo skutecznym sposobem polecanym przez dawniejszych autorów jest „pełne” wybudzenie dziecka przed okresem, w którym ujawniają się zwykle napady lęku nocnego. Takie postępowanie ma szansę zapobiec ujawnieniu się epizodu lęku nocnego w czasie dalszego snu. Ogranicz stres u dziecka – jeśli znasz czynnik, który nadmiernie stresuje Twoje dziecko- ogranicz lub wyeliminuj go. (Pamiętam, miałam 3-letniego pacjenta, u którego pojawiły się lęki nocne w okresie adaptacji do przedszkola. Rodzice zrezygnowali z przedszkola, chłopczyk się wyciszył, ponowna próba adaptacji podjęta pół roku później, obyła się już bez nadmiernego stresu i bez lęków nocnych). Jeśli sam nie potrafisz zidentyfikować przyczyny nadmiernego stresu u Twojego dziecka, lub nie wiesz jak sobie z nim poradzić- nie wahaj się skonsultować z psychologiem. Często odpowiednio dobrana psychoterapia jest bardzo pomocna. Ogranicz silne, psychologiczne bodźce, zwłaszcza 30-60 minut przed snem. Ogranicz stymulacje mediami, wyłącz telewizor, głośną muzykę, unikaj nieodpowiednich dla wieku treści bajek, gier komputerowych czy czytanych przed snem tekstów. W przypadku występowania zaburzenia oddychania w czasie snu podejmij skuteczne leczenie. Jeśli dziecko cierpi na przerost III migdałka, choruje na astmę lub miewa często inne infekcje powiązane z zaburzeniami oddychania- pilnuj leczenia i stałych kontroli pediatrycznych/laryngologicznych/alergologicznych i innych. Leczenie farmakologiczne lęków nocnych nie jest wskazane, jeśli zaburzenia występują rzadko i nie są burzliwe.

Drogi Rodzicu, jeśli Twoje Dziecko cierpi z powodu lęków nocnych i jeśli powyższe wskazówki nie przynoszą poprawy, pragnę jeszcze raz podkreślić: